Wat zijn de gevolgen als men abortus uit de strafwet haalt?

Juni 2018, dr. Van Geyninck

Misschien is het nodig op te merken dat de huidige wetgeving tot depenalisatie onder bepaalde voorwaarden in feite een concrete uitwerking is van artikel 5 van de Patiënten-rechten-wet: “de patiënt heeft met eerbiediging van zijn menselijke waardigheid en zijn zelfbeschikking tegenover de arts recht op kwaliteitsvolle dienstverstrekking die beantwoordt aan zijn behoeften”.
Zelfbeschikking -dus niet onder dwang van welke aard ook staan- en behoeften – de vraag naar een weloverwogen alternatief, het kind wel te behouden- zijn de sleutelwoorden van de huidige wetgeving.

Sinds 2011 zijn de abortuscentra erin geslaagd de abortuscommissie volledig te boycotten, zodat van daaruit geen cijfers meer beschikbaar zijn.

De cijfers van het RIZIV zijn te verkrijgen, omdat deze via een zogenaamde ‘pseudonomenclatuur’ abortus aan de centra (zoals voor Vlaanderen ‘Luna’) terugbetaalt. Toch wou de abortuscommissie dit nooit officieel aan het RIZIV vragen. Merkwaardig, want dan had men de gewenste objectieve cijfers verkregen en kunnen vergelijken met deze uit de verslagen van de centra zelf.

Datzelfde jaar 2011 schreef Joke Van Damme (RUG) een merkwaardige thesis waaruit duidelijk blijkt dat als je vrouwen vooraf deculpabiliseert, ze veel makkelijker tot abortus overgaan. Dat is ook wat in de abortuscentra gebeurt. Na het eerste gesprek gaat immers 96% van de vrouwen door naar abortus (de 4% overige zijn waarschijnlijk gewoon niet zwanger). Logisch als je weet dat het gesprek van een halfuur terugbetaald wordt tegen € 186,35 (RIZIV nr 775132) en de abortusingreep zelf van nauwelijks 10 minuten tegen € 276,64 (RIZIV nr 775154). De centra worden dus ruim gefinancierd door het RIZIV.

Nu willen sommigen van dat gesprek af, anderen, waaronder Joke Van Damme, dan weer niet, wellicht omdat ze dan zeker zijn dat ze iedereen tot abortus hebben kunnen overtuigen. Daarom dat 96% van wie een abortuscentrum binnen gaat ook effectief abortus krijgt (cfr cijfers RIZIV). Maar het liefst wil men abortus gewoon uit de strafwet halen. Maar wat zijn dan de gevolgen?

• Abortus wordt dan een ‘absoluut’ recht, herleid tot een ‘louter medische’ ingreep, en lees dus ‘plicht’.
• De vrouw zal nooit meer kunnen beweren dat ze tot abortus gedwongen werd, want het is niet strafbaar. Reeds nu zet ze een handteken op een papier om de uitvoerders van hun plichten tot onderzoek naar de “volgehouden vrije wil” ( zelfbeschikking!) daarvan te ontslaan. Hoe men het ook al zou willen formuleren, de facto zal het zo worden. Verplichting en dwang is nu al te vaak aanwezig, bijvoorbeeld bij migranten die naar de abortuscentra worden ‘gestuurd’.
• De arts en het medisch personeel (verpleegkundige, vroedvrouw) zullen verplicht worden abortus uit te voeren. Gewetensbezwaren zullen dan niet meer gelden, omdat dan het ‘recht’ van de vrouw geschonden wordt en abortus een ‘medische act’ wordt. Dit is bekend vanuit landen waar deze maatregel geldt (cfr. UK).
• Geslachtsbepaling als reden tot abortus zal misschien niet toegelaten worden, maar hoe controleer je dat? En gezien – in Vlaanderen althans – de gezinspolitiek grote gezinnen bestraft (in tegenstelling tot de vroegere kinderbijslagregeling), krijgen we ook de facto een éénkindpolitiek op Chinese leest geschoeid. Het kind van het foute geslacht bij bepaalde bevolkingsgroepen, zal ook straffeloos kunnen worden geaborteerd, want het is geen misdaad meer.
• Ook eugenetische abortus zal dan een plicht worden. Wie hier niet voor kiest, zal de (financiële) gevolgen 100% zelf moeten dragen. De sociale zekerheid zal niet meer tussenkomen in de zorgen van gehandicapte kinderen.
• En uiteraard zal mettertijd (wellicht nog geen tien jaar later) ook euthanasie verplicht worden bij te dure oudere of gehandicapte medemensen. Reeds nu dreigt hun zelfbeschikking een lachertje te worden.

Dit is een horrorscenario, maar helaas zie ik dit zo evolueren. Het is uiteraard not done om te vergelijken met het Nazi-regime. Trouwens elk tijdperk is weer anders. Maar in dit geval komen we tot gelijkaardige resultaten, hier is de begrenzing van de democratie in het spel. Het overschrijden van deze lijn herleidt de ‘democratie’ tot een ’tiranniek regime’.